Follow @iherdingh

donderdag 13 augustus 2015

KUAN YIN EN DE TROOST VAN COMPASSIE


In mijn werkkamer, op de tafel, staat een beeldje van Kuan Yin. Zij is een soort oosterse variant van de Heilige Maria van het Christendom. Letterlijk- ‘Zij die luistert naar het roepen’.
In haar handen heeft ze een kruik. Over de betekenis van deze kruik gaan verschillende verhalen. In het ene verhaal bevat deze kruik nectar die ze over de wereld verspreidt. In de andere variant, die ik zelf persoonlijk ook erg mooi vind, is het een kruik die alle tranen van de wereld opvangt.
Ze staat voor het Grote Mededogen in het Boeddhisme. Voor grenzeloze, open compassie met alles wat leeft. Met ‘vierentachtigduizend handen en ogen’ ziet zij alles en iedereen die lijdt en heeft ze de gelofte afgelegd niet eerder te rusten dan dat ze ieder levend wezen heeft gered. Zelfs van de onderwereld.

Ik vind dit een heel troostrijk beeld. Dat er iets of iemand is die Getuige is en iedereen, echt iedereen ziet en liefheeft. Getuige is van de anonieme bootvluchteling die verdrinkt op zee, van de mensen die lijden in oorlogsgebieden, van kinderen die nauwelijks geboren zijn voordat ze sterven, van diegenen die in diepe armoede of eenzaamheid leven…om maar een paar heftige voorbeelden te noemen.

Maar ook Getuige is van onze dagelijkse, kleine worstelingen. Van moeilijke nachten, van verdriet en verlies, van kleine en grote gevechten in onze persoonlijke relaties en met onszelf. De moedige stap die we zetten, waarvan soms niemand anders dan wij zelf weten hoeveel overwinning dit kost. Het besluit om iets verschrikkelijks toch los te laten en te kiezen voor vergeving en liefde in plaats van kiezen voor rancune en wraak. Waarmee we niet alleen onszelf, maar waarschijnlijk ook velen in onze naaste omgeving, bevrijden.
Dat er iets of iemand is die ziet, die weet, die aanvaart en liefheeft…Kuan Yin…

Het beeldje van Kuan Yin helpt me ook, zowel als mens, als in mijn rol van trainer en coach, te herinneren hoe belangrijk en niet te onderschatten deze rol van Getuige is. Er voor iemand zijn, naar iemand luisteren, iemands verhaal horen en de vreugde en/ of pijn en twijfels meevoelen. Er ‘gewoon’ bij kunnen blijven. Iemand zien en horen in zijn diepste zielroerselen. Getuige zijn. Mede Mens.



zaterdag 28 februari 2015

Wat we van Mozart kunnen leren...

Een aantal jaren kreeg ik een tekst onder ogen, die op mij veel indruk maakte. Het is een tekst van de theoloog Barth over Mozart:

'Met God, wereld en mensheid, zichzelf, hemel en aarde, het leven en vooral de dood voor ogen, in het gehoor en in zijn hart, was hij ten diepste ongecompliceerd en onbekommerd, derhalve vrije mens. Daarmee hangt samen dat zijn scheppende werken in heel ongewone zin vrij zijn van elke overdrijving. De zon schijnt- zij brandt, verzengt of blakert niet. De hemel welft zich over de aarde- doch nimmer als een drukkende en beklemmende last. En zo is en blijft de aarde de aarde, zonder zich in een titanenstrijd tegenover de hemel staande te houden. Op die manier laten ook duisternis, chaos, dood en hel van zich horen, zonder ook maar een moment de overhand te nemen.
van dit alles bewust schept hij vanuit een mystiek middelpunt en weet hij grenzen van links en rechts, boven en onder te onderkennen en te ontwaren. Hij houdt maat.'

Ik heb deze tekst in mijn mapje gestopt van inspiratiebronnen voor mijn eigen bedrijf. Dat was in de periode toen ik de stap maakte om voor mijzelf te beginnen.

Deze beschrijving van Mozart is inspiratie voor mij om te leven en te werken vanuit harmonie. Geen harmonie die voortkomt uit afstomping, oppervlakkigheid, onverschilligheid of gebrek aan moed. Maar een hartstochtelijke harmonie die ontstaat uit het doorleven van alle grote krachten. En dat begint in jezelf. De mooie krachten en de moeilijke. De krachten die ons mens maken en mede-mens; krachten waarin we verbonden zijn. In onze angsten, verlangens, gebreken, kwetsbaarheden en noden. Een harmonie die dus ten diepste voortkomt uit compassie. Die ruimte biedt aan alles wat is. Vrij en licht maakt. En zorgt dat we maat houden.

Lastig genoeg in het dagelijkse leven. En dus een levenslange uitdaging. Maat houden (ook met chocola:)), de harmonie bewaren, ook in de stressvolle momenten (en niet te gaan schreeuwen), mezelf geen geweld aan te doen, op wat voor manier dan ook...in mijn innerlijk middelpunt te blijven bij alle onderlinge kleine en grote ego-dingetjes die de spelen in het nauwe samenwerken met anderen...

Maar ook mondiaal...als ik de laatste tijd de krant lees, met alle geweld en polarisering in de wereld, de vele heftige, agressieve berichten in de sociale media...zou ik een pleidooi willen houden; Laten we van Mozart leren...Laten we maat houden!